Written by: KoryanangNegra
Introduction
▃▃▃▁▁▁▁▁▁▁▁▁▁▁▁▁▁▁
"Desperada. Mukhang pera.
ilan lamang sa masasakit na salitang pikit mata na lamang tinatanggap ni Karen.
Maging ang malamig na pakikitungo ng kanyang asawang si Simon kasama narin ang pisikal at emosyonal na pananakit nito sa kanya.
Si Simon na kanya raw "Pinikotl'para mapilitang sya ay pakasalan para maging asawa.
Kinakaya ni Karen ang lahat lalo na ng isilang nya ang kanyang anak.
Ramdam nya ang malamig ding pagtingin ng asawa sa sanggol na kanyang iniluwal.
Masakit man para sa isang Ina ang isiping hindi tanggap ang kanyang anak.
Ngunit pilit paring lumalaban si Karen dahil alam nyang hindi sya nag-iisa.. Dalawa na sila ng anak nya..
Ngunit hanggang saan at kailan ka lalaban kung maging ang anak mo ay na nadadamay na sa kaguluhan?"
Chapters 41-50
▃▃▃▁▁▁▁▁▁▁▁▁▁▁▁▁▁▁
Chapter 41
"Pasensya na, Ma'am pero hindi po namin mapagbibigyan ang gusto ninyo. Unang-una po ay may kasama po kayong baby na hindi po pinapayagan na papasukin dito sa ospital kung wala namang sakit. Kaya sorry po talaga.'l Lahad ng babaeng nurse na kinausap ko tungkol sa balak ko sanang makasama namin ni Santino si Nanay dito sa ospital ngayong darating na kapaskuhan. Nakiusap ako hanggang sa makakaya ko ngunit sadyang mahigpit daw ang patakaran lalo na at may kasama akong bata. Okay lang daw na ako lang mag-isa ngunit hindi pwede si Santino.
"Ganun ba? Naiintindihan ko naman, salamat." Malungkot kong tugon.
"Pasensya na po talaga, Ma'am." Ulit na paghingi ng pasensya ng mabait na nurse bago ako iniwan clito sa lobby ng ospital.
Laglag ang balikat ko na tinahak ang daan palabas ngospital. Inuna ko na rin na dalawin si Nanay at ngayon nga na pauwi na ako ay naisipan kong magtanong sa mga nurse kung pwede kong isama rito sa pasko si Santino. Ngunit hindi
naman pala pwede.
Tama naman sila. Delikado sa isang bata ang manatili sa 100b ng ospital kung hindi naman ito pasyente dahil baka makasagap sila ng sakit. Kaya hindi na rin ako nakipag kulitan pa kahit ang totoo ay nadismaya at talagang nalungkot ako. Gusto ko talagang makasama si Nanay kahit ngayon lang na pasko dahil miss na miss ko na siya.
Napag pasyahan kong dumaan muna sa malapit na pamilihan. Hindi ko naman masyadong inaalala si Santino dahil hindi naman siya umiiyak kay Manang Lorna na siyang nag-aalaga sa kanya sa tuwing aalis ako upang dumalaw kay Nanay. Balak ko munang turningin-tingin sa mga panindang damit, sapatos, tsinelas mga bag at kung anu-ano pang mga paninda. Hindi mahulugang karayom ang pamilihan dahil sa sobrang clami ng mga tao na namimili marahil ng regalo para kanilang mga mahal sa buhay o kaya naman ay sa mga inaanak. Karamihan ay mga Nanay na hawak mabuti sa kamay ang kanilang mga kasamang anak para naman siguro bilhan ng mga isusuot sa pasko.
Sa paglilibot ay inagaw ang atensyon ko ng isang set ng family shirts na nakasabit sa isang stall ng mga damit. Kulay puti ang kulay at may
disenyo ng puso sa harap at may nakasulat na Mama, PApa at Baby. Tamang-tama sa aming tatlo. Isa sa akin, kay Santino at kay Senyorito Simon.
"Magkano ang set ng family shirts na 'yun?" tanong ko at sabay turo sa itaas. Tumingala naman angtindera na sa palagay ko ay nasa teenager pa lang ang edad. Maiksi ang buhok na sakto lang lumampas sa kanyang tainga.
"Five hundred pesos po ang set."
Dahil talagang nagustuhan ko ang naturang mga damit kaya agad ko na rin binili. Hindi na ako nakipag tawaran pa sa presyo dahil baka hindi pa nakararami ng benta ang may-ari ng darnitan. Naglibot-libot pa ako at naisipan ko na rin na bigyan ng regalo si Manang Lorna pati na ang kanyang mga apo na madalas niyang ikwento sa akin. Bakas ang tunay na kasiyahan sa mukha ni Manang sa tuwing pag-uusapan namin ang kanyang pamilya lalo na ang kanyang mga apo. Naaalala ko tuloy si Senyora Loreta na tuwang-tuwa kay Santino. Malamang na kung okay langsi Nanay ay baka hindi ko na mahawakan si Santino dahil siya na ang mag-aalaga sa kanyang apo. Masaya talaga siguro kapag may Lola o Lolo ka. Hindi ko kasi naranasan na magkaroon dahil kami lang talaga
ni Nanay ang magkasama sa buhay.
"Manang, pasensya na po kayo at ito lang po ang nakayanan kong iregalo sayo at sa parnilya niyo PO." Agad kong ipinakita kay Manang ang mga pinamili ko. Natutulog naman si Santino sa kanyang crib.
"Ano ka ba? Ang dami kaya nito, Karen. Binigyan mo na ako ng bonus ngayong pasko ay ipinamili mo pa ako ng mga regalo kasama pa ang pamilya 1<0." Maluha-luha na pahayag ni Manang. Tinanggal niya pa ang kanyang salamin sa mata at pinunasan sa laylayan ng suot na damit.
"Bakit po kayo umiiyak, Manang?" nagtataka ko namang tanong. May nakakaiyak ba akong sinabi? Nasaktan ko ba angdamdamin niya?
"Naiiyak ako sa sobrang saya, Karen. Marami na rin kasi akong pinagsilbihan na mga amo pero iba ka. 00 at nakakatanggap rin ako ng bonus sa kanila ngunit ikaw ang pinakamabait, pinaka mapagpakumbaba at hindi mayabang kahit pa kungtutuusin ay napakayaman mo. Kaya hindi ako makapaniwala na pinapahalagahan mo maging ang pamilya ko. Salamat Karen," S?
sambit ni Manang habang patuloy sa pagpunas ng mga hindi mapigilang luha sa kanyang mga m ata.
Na touch ako sa kanyang sinabi. 00, totoong nakatanggap na siya ng bonus na cash ngunit galing kay Senyorito Simon ang pera. Mabuti pa si Manang Lorna nakikita kung paano akong nakikita ni Senyora Loreta. Kaya hindi ko rin napigilan na mangilid ang luha ko.
"Manang, hindi po kayo ibang tao para sa akin. Pamilya po ang turing ko sayo at maging sa pamilya mo. Ang kabutihan na ipinakita mo sa aming mag-anak ay ibinabalik lang po namin sa inyo." Madamdamin ko rin na pahayag. Wala akong masabi kay Manang. Hindi siya mareklamo sa trabaho. Kahit hindi ko naman pinapagawa sa kanya ay ginagawa niya ng kusa. Ang totoo ay hindi ako nagpapalaba o nagpaplantsa ngdamit sa kanya. Ang madalas niyang gawin ay magwalis sa labas at loob ng bahay na hindi ko magawa dahil kay Santino. Nagluluto siya ng para sa tanghalian namin. Basta kaya ko ay ako na ang gumagawa. Ngunit hindi abusado si Manang. Humahanap talaga siya ng pwedeng gawin sa loob at labas ng bahay at nakikita ko naman na talagang pulido ang kanyang mga nililinis at inaayos.
"Unang beses lang kasi na nangyari na binigyan ako ng amo ko na kasamang binigyan ang buong pamilya ko. Kaya hindi ko talaga
mapigilan ang lumuha. Hindi naman dahil sa regalo kundi sa pag-alala mo sa pamilya ko. Salamat Karen. Salamat din kay Senyorito Simon na kahit kailan ay hindi ko pa nakakausap.'l am Manang.
"Wala po 'yun. Mahal ko kayo dahil mahal po ninyo kami lalo na si Santino." Tapat kong sagot.
"Ito ba ang susuotin ninyong tatlo sa pasko?" tanong ni Manang at saka itinaas ang t-shirt na hawak. Ang family shirt na binili ko.
Napangiti ako.
"Opo, Manang. Sana lang at kasya sa asawa ko. Wala na kasing mas malaking size pa rito." Para kasing alanganin ang sukat ng t-shirt na para kay Senyorito Simon. Masyadong malaki ang katawan niya at hindi kakasya ang t-shirt na binili
1<0.
"Pihadong susuotin naman ng asawa mo
'yan kahit pa namumutok sa katawan niya.ll
"Sana nga PO." Tanging nasambit ko na lang dahil hindi naman talaga ako umaasa na papansinin ni Senyorito ang damit at lalo sigurong hinding-hindi niya susuotin.
Chapter 42
Abala ako sa pagluluto ng simple naming noche buena para mamayang pagsapit ng alas dose ng hatinggabi. Kalahating kilo ng spaghett konting shanghai, pritong manok, isang tasty bread na may palaman na cheese, orange juice para inurnin at ilang piraso ng prutas gaya ng mansanas, ponkan, ubas, melon, pakwan, pinya, suha, Chico, at saging na magkakasama sa isang basket na nasa gitna ng aming mahabang lamesa.
Ako lang talaga ang nagluto dahil hindi ko na pinapasok ngayong araw si Manang Loreta upang mapaghandaan din ang gagawin nilang selebrasyon ng kanyang buong pamilya ngayong kapaskuhan.
Pasado alas otso na ng gabi ngunit wala pa rin si Senyorito Simon. Hindi pa rin siya bumabalik mula ng umalis siya kanina ng tanghali at hindi ko alam kung saan siya nagpunta.
Samantalangsuot na namin ni Santino ang aming darnit. Ang family shirt na binili ko. Ang para kay Senyorito Simon ay ipinatong ko sa
kanyang inuupuan dito sa lamesa para mapansin niya agad kapag mauupo na siya para kumain.
"Hintayin natin ang Papa mo, Santino. Malay natin, bumili siya ng regalo para sa ating dalawa. Kaya hanggang ngayon ay wala pa siya." saad ko sa karga-karga kong anak na nakatingin sa labas ng bahay. Nakikita niya kasi mula sa bintana ang papalit-palit na ilaw ng christmas light na pinagtulungan naming ayusin ni Manang upang maikabit ko sa tapat ng bintana. Magkaroon man lang ng simbolo ng kapaskuhan ang bahay.
Pumatak ang alas nuebe ng gabi ngunit wala pa rin si Senyorito Simon. Lumamig na rin ang mga pagkain na niluto ko.
"Hindi bale, pwede namang initin mamaya bago kami kumain.ll bulong ko sa aking sarili.
Halos mabali na ang leeg ko habang nakatanaw sa labas ng bahay kung may parating na sasakyan. Nakatutok din ang pandinig ko kung sakaling makarinig ng ugong ng sasakyan.
Muli akong sumulyap sa malaking wall clock ng bahay. Mag-alas onse na ngunit wala pa rin dumarating. Naalala ko noong unang pasko na kasama ko si Senyorito Simon. Ako lang mag-isa at walang kasama dito sa bahay. Muli na naman bang mauulit? Pero kasama ko na si Santino ngayon kaya hindi na ako mag-iisa.
"Mukhang tayong dalawa lang anak ang mag celebrate ng pasko," wika ko kay Santino na may hawak na mansanas. Binigyan ko talaga siya ng pagkain upang huwag mo ng matulog.
llang minuto na lang pasko na at malapit ng turnapat ang dalawang kamay ng orasan sa ganap na alas dose ng hatinggabi ngunit wala pa rin ni anino ni Senyorito Simon. Nainit ko na rin lahat ng pagkain na niluto ko kanina at maya-maya lang ulit ay lalamig ng lahat. Panay na rin ang pag hikab ni Santino indikasyon na inaantok na.
Five, four, three, two ,one
"Merry Christmas, Santino." Count down ko at sabay yakap at halik sa pisngi ng aking anak na antok na antok na habang nakaupo lang sa kanyang crib. .
"Gusto mo bang kumain, nak? Anong gusto mo?" tanong ko sa anak ko na nagluluha na ang gilid ng mga mata.
Matapos kong timpalahan ng gatas sa kanyang bote si Santino ay kusa na siyang humiga sa kanyang crib.
"Matutulog ka na ba, Santino? Hindi mo na hihintayin ang Papa?"
Pumikit na si Santino habang panay na ang
sipsip ng gatas sa kanyang bote. Talagang inaantok na ang anak ko. Kapag kasi binabanggit ko ang salitang papa ay gagayahin niya ako at paulit-ulit na siyang magsasalita ng Papa ngunit ngayon ay tinalo na siya ng sariling antok.
Hanggangsa maubos niya na ang laman ng bote ng gatas. Tuluyan ng iginupo ng antok si Santino at naririnig ko pa ang mahina niyang paghilik. Inayos ko muna ang anak ko bago ko isa-isangtinakpan ang mga pagkain sa lamesa. Nagtimpla muna ako ng kape at matiyaga pa rin na hinihintay si Senyorito Simon.
Kinuha ko ang aking cellphone upang kahit paano ay malibang ngunit aksidente kong napindot ang gallery kaya naman tumambad ang mga litrato ni Nanay.
"Merry Christmas PO, Nanay." Pagbati ko sa akingNanay.
"Gustuhin ko man po na riyan kami ni Santino mag celebrate ng kapaskuhan ay hindl naman po pwede." Malungkot akong nakangiti habang kinakausap ang larawan ni Nanay sa screen ng aking cellphone. Kuha ang litrato na ito noong nag graduate ako ng high school. Nakangiti siya sa camera na parang walang anumang problema. Buhay na buhay si Nanay sa larawan at hindi akalain na ngayon ay nakaratay
siya sa higaan ng ospital at matagal ng hindi gumigising.
"Huwag po kayong mag-alala, Nay. Kaya ko po ang lahat. Kakayanin ko po na maging matapang hindi lang para sa akin kundi maging kay Santino. Pangako mo lang na magigising ka at hindi mo kami iiwanan ni Santino. Mahal na mahal po kita, Nay. Kaya dalian mo na pong gumising.ll
Naka dalawang tasa na ako ng kape ngunit wala pa rin si Senyorito Simon. Ganap ng alas dos ng madaling araw ngunit kahit konting pag-asa na darating siya ay wala akong nakikita.
"Saan ka kaya nagpunta? Saan ka nag celebrate ng pasko? Mas importante ba ang mga kasama mo ngayon kesa sa aming mag-ina mo?" tanong ko sa hangin.
Lumabas ako ng bahay at turningala sa kalangitan na punong-puno ng mga kumukutitap na bituin.
"Mabuti pa ang mga bituin sa langit.
Nanatiling magkakasama kahit pa kung tutuusin ay milya-milya ang layo nila sa isa't-isa," ani ko at saka niyakap ang sariling katawan dahil sa lamig. Nanunuot ang malamig na simoy ng hangin ng kapaskuhan. Waring naghahatid pa ng hungkag na kalungkutan.
Ang ibang mga pamilya ay siguradong magkakasama ngayon. May mga regalo sa isa't-isa at masayang mga nagsasalo sa kanilang noche buena.
Samantalang kaming dalawa ng anak 1<0. Naghihintay sa isang tao na hindi naman kami itinuturing na pamilya.
Ilang sandali pa at pumasok na akong muli sa loob ng bahay. Ang Christmas light na masayang pinagmamasdan kanina ni Santino ay akin ng tuluyang pinatay.
"Hayaan mo, anak. Marami pa namang darating na pasko. Malay mo sa susunod ay makakasama na natin ang Papa mo." At saka ko na dahan-dahan ng binuhat si Santino upang umakyat na kami sa aming silid sa ikalawang palapag. Hindi na marahil uuwi ngayon si
Senyorito Simon at hindi ko rin naman tiyak kung uuwi siya bukas maging sa mga susunod pang bukas.
Chapter 43
"Senyorito, bakit hindi ka naman umuwi kagabi? Hinintay ka namin ni Santino hanggang madaling araw." Kalmado kong tanong at salubong kay Senyorito Simon na sa wakas ay umuwi na ng bahay ngayong alas dos ng hapon. Iba na angdamit na kanyang suot ngunit ang pantalon niya ay hindi nabago.
Masakit man talagang isipin na maaaring may kasama siyang ibang babae ay hindi ko naman magawang maisatinig. 00 at mag-asawa kami ngunit alam ko naman na kahit mag hubad ako sa harapan niya ay hindi niya ako magugustuhan. Kung para sa mga babaeng nasa alta siyudad na nakakakilala sa kanya at nakakasalamuha niya ay nabibilang lang talaga ako sa mga ordinaryong mga babaeng taga baryo. Isang simpleng babae na ang tanging alam lang ay mga gawaing bahay.
Tumigil naman siya sa paglalakad at seryoso akong hinarap. Napansin kong medyo hindi siya nag-aahit ng kanyang balbas.
"Bakit kailangan kong umuwi? At bakit parang sinisisi mo ako sa paghihintay ninyong
mag-ina? Sino ba ang nagsabing hintayin niyo ako? Sinabi ko ba?" sagot niya habang salubong ang makapal na kilay at dalawang kamay na namewang.
"Gusto lang naman namin ni Santino na makasama ka kahit sa araw lang ng pasko. Makabonding ka at maka sabay kumain ng mga niluto 1<0." Malungkot kong tugon.
"Hindi ba at sinabi kong hindi ako mag se-celebrate ng pasko! l' sigaw niya sa akin. Bahagya ko pang nailayo ang mukha ko dahil nabigla ako sa pag sigaw niya. Napatingin nga ako sa itaas ng bahay at nakiramdam kung maririnig kong iiyak si Santino na kasalukuyang natutulog sa silid.
"Sana man lang urnuwi ka kahit saglit lang. Lumamig langtuloy ang mga pagkain na niluto ko para sa noche buena. Ilang beses ko nga na ininit ang mga pagkain para kapag dumating ka maihain ko agad." patuloy kong lahad at binabalewala ang pag susungit ng kausap.
"Sana kinain mo ng lahat ng hindi mo paulit-ulit na niluto. At pwede ba?! Magdamag akong nagtatrabaho sa kumpanya at wala akong panahon na magsaya dahil lang sa pasko." Asik niya sa akin at tangka na sana akong iiwan.
"Tingnan mo, Senyorito." hinabol ko siya at iniladlad sa kanyang harapan ang t-shirt na binili ko para sa kanya.
"Ang cute diba? Terno tayong tatlo ng anak natin. Suot ko na ang akin at suot din ni Santino ang kanya." masaya kong sambit at ipinakita ko rin ang nakasulat sa harapan ng t-shirt na suot ko.
"Hindi ko alarn kung kasya ba sayo ang Size ng damit na binili 1<0. Kaya isuot mo na ng malaman." Inaabot ko kay Senyorito Simon ang damit ngunit nakatitig lang siya sa aking hawak.
"Sige na, Senyorito. Isukat mo na at pwede ba tayong kumuha ng family picture? Tayong tatlo ng anak natin." Nasasabik kong tanong.
Ganun na lang ang pagkamangha ko ng abutin naman ni Senyorito Simon ang damit na ibinibigay ko.
"Isuot mo na. Pagkasyahin mo na lang kapag hindi kasya.ll Pamimilit ko.
Tumingin naman sa akin si Senyorito Simon bago niladlad ang t-shirt.
"Mukhang maganda nga,ll Wika niya na ikinatuwa ko.
Ngunit ang tuwa ko ay napalitan ng pagkabigla ng walang sabi-sabi niyang winarak ang damit na aking binigay.
"Mukhang maganda na sirain. You think na
susuotin ko ang ganitong klaseng damit? Huwag kang ilusyunada!" asik niya sa akin sabay tapon ng pinunit na damit sa aking mukha.
"Ang bagay sa damit na binili mo ay gawin mong basahan. Hinding-hindi mo ako mauuto sa mga palabas at drama mo! ll
Dinampot ko ang damit na nalaglag sa sahig ng kayang ibato sa aking mukha matapos ng kanyang walang pusong paninira.
"Hindi mo naman kailangan na sirain. Ang mahal ng bili ko dito tapos sinira mo lang," saad ko ngunit nanatili akong kalmado.
"Wala akongsinabi na bilhan mo ako ng darnit. Ikaw lang ang masyadong nangangarap ng gising na magugustuhan ko ang binili mo. Mas gugustuhin ko pang maghubad kaysa suotin ang mumurahin mong darnit."
"Hindi nga ito kasing mahal ng mga darnit na sinusuot mo kasi sa bargain ko lang ito nabili. Pero hindi mo naman kailangan sirain kung ayaw mo. Wala na tuloy terno ang damit na suot ko pati na kay Santino. Hindi bale, tatahiin ko na lang," wika ko habangtinitingnan kung gaano kalala ang sira ng darnit. Tinatantya ko utak ko kung paano ko ito gagawan ng paraan.
Walang anu-ano ay hinablot ni Senyorito Simon angdamit at muling pinagpupunit. "Akina na ang damit, Senyorito." Pilit ko rin naman inaagaw sa kanya ang damit ngunit kahit anong gawin ko na paghablot ay hindi ko makuha sa kanya.
Mabilis pa na naglakad si Senyorito Simon patungo sa kusina na aking mabilis din na sinundan. Tumungo siya trash bin at itinapon doon ang kaawa-awangdamit.
"Ganito ang gusto kong gawin sayo! Kaya pasalamat ka at hindi ka nagingdamit dahil kung nagkataon ay matagal ka ng gutay-gutay at itinapon ko sa basurahan.l' Galit na niyang sabi. Ako naman ay nanatiling nakatingin sa basurahan.
"Hindi pa ba?" untag ko sabay dako ang m ata kay Senyorito.
"Palagay mo ba ay hindi mo pa ako pinag pira-piraso? Palagay mo ba ay hindi mo pa ako itinapon bilang basura?" seryoso kong tanong.
"Matagal mo na akongtinuring na basura at tanggap ko. Pero ang hindi ko matatanggap ay pati ang anak ko na anak natin ay balewalain mo. Ipaglalaban ko si Santino bilang anak mo kaya kahit anong gawin mong pang-iinsulto sa pagkatao ko ay hindi mo ako mapapa suko.ll Madiin kong sambit at matapang na sinasalubong ang matalim na titig ng ama ng
akinganak.
"Lumaban ka hanggang gusto mo. Pero sigurado akong matatalo ka kahit ilang beses ka pang lumaban.ll Madiin din ang salita ni Senyorito Simon at saka mabilis na humakbang palabas ng kusina.
Maingat kong kinalkal sa basurahan ang retaso ng damit na sinira ni Senyorito.
"Gusto ko lang naman na magkaroon ng isang family photo habang suot ang family shirts. Pero hindi na nga natupad nagawa niya pang sirain sa harapan ko. Sana pala ay itinago ko na lang." Malungkot kong bulong at saka niyakap ang gula-gulanit na damit na aking binili.
Chapter 44
"Salamat naman at nagawan ko ng paraan." Nasisiyahan kong sabi habang nakangiting pinagmamasdan ang aking ginawa.
Ang gula-gulanit na damit ni Senyorito Simon ay pinagtiyagaan kong buuin kahit pa imposible nang mabuo. Ang ginawa ko na lang ay nag hanap ako ng Plain na damit na kulay puti at doon ko isa-isang pinatong at mano mano kong tinahi sa kamay ang bawat punit na damit. Maingat at buong tiyaga kong binubuo ng halos buong magdamag at ilang araw.
"Buo na ulit ang family Shirt namin,ll sambit ko at nilagay na sa hanger ang damit ni Senyorito Simon at ipinasok na sa aming cabinet na katabi ngt-shirt namin ni Santino.
'Yun nga lang at hindi na mabasa ng malinaw kong ano ang salita na nakasulat sa harap ng t-shirt dahil talagang sobrang na damage.
Katok sa Pinto ng kwarto ang umagaw sa atensyon ko. Halos hindi ko kasi maalis angtingin ko sa t-shirt naming mag-anak na sama-sama na Lilit na nakasabit.
Hindi na pwedeng suotin ang damit na para kay Senyorito ngunit masaya akong pagmasdan na lang na narito sa loob ng cabinet habang kasama ang damit na para sa akin at kay Santino.
Bakit?
Dahil kahit man langsa mga damit namin ay magkasama-sama kami sa isang lugar habang magkakadikit.
"Bakit PO, Manang? ll tanong ko kay Manang na siya pa lang kumakatok sa Pinto ng kwarto namin ni Santino. Ngunit hindi niya na kailangan sagutin angtanong ko dahil nakita kong bitbit niya ang mga bagong laba na mga damit namin ni Santino at nakatupi na.
"Tulungan na kitang magsalansan sa cabinet, Karen." Pag prisinta ni Manang.
"Ako na PO, Manang. Kayang-kaya ko na po ito."
Si Santino na abala sa paglalaro sa kanyang crib ay tuwang-tuwa na tumayo ng makita si Manang na pumasok sa silid.
"Bakit wala kayong family photo dito na naka display sa kwarto niyo?" nagtataka na tanong ni Manang habang inililibot ang paningin sa kabuuan ng buongsilid.
Ngayon lang talaga siya nakapasok dito sa
kwarto.
Natigilan ako.
Tama naman siya. Wala talagang picture dito na makikita kung saan kasama namin ni Santino si Senyorito Simon. Ang karamihan ay mga picture namin ni Santino na pina print ko sa com puter shop.
"Kahit sa ibaba aywala man lang naka-display. Samantalang ang ibang bahay ay masyadong bongga sa mga naka display nilang mga pictures. Nagmumukha na ngang studio sa sobrang dami.ll Natatawang banggit ni Manang habang inaayos ang aming kama na bahagyang n agusot.
"Hindi po kasi mahilig ang asawa ko na magpa picture. Kahit na po ang magpahinga ay hindi niya magawa dahil sa darni ng trabaho sa kanyang kumpanya." Hindi ko sinasadyang haluan ng malungkot na himig ang aking isinatinig.
"Oonga pala, Karen. Napansin ko na ang claming pagkain sa ref. Kumain ba kayo noong pasko? Parang wala mang kabawas-bawas ang mga niluto mo."
Wala talagang kumain. Nawalan kasi ako ng gana dahil wala man lang akong makasalong kumain ng mga handa. Gusto ko nga sanang lumabas ng pasko at ibigay sa mga palaboy sa Iansangan ang mga niluto ko upang hind masayang. Nakakainggit na karamihan sa ibang mahirap na pamilya ay wala kahit ano sa kanilang hapag ngunit sama-sama naman. Samantalang kami ni Santino ay nakatira sa isang malapalasyong bahay, may mga pagkain sa lamesa ngunit malungkot na nagdiriwang dahil wala ang haligi ng amingtahanan.
"Konti lang po talaga ang kinain namin, Manang. Kung pwede pa hong kainin ay iuwi niyo na po sa inyo.ll Walang gana kong sagot at patuloy sa pag aayos ng mga damit namin Santino sa am ing closet.
"Bakit damit lang ninyo ni Santino ang nakikita ko riyan sa loob closet? Saan banda ang kay Senyorito Simon?"
Muli akong natigilan. Alam kong wala naman intensyon na masama si Manangsa kanyang pag-uusisa. Nagtatanong lang siya base sa kanyang obserbasyon.
Ngunit sa hindi ko malaman na dahilan ay biglang natawa si Manang Lorna.
"Ay! alam ko na. Hay naku! Ganyan din ako kapag naiinis dati sa yumao kong asawa. Kapag nagagalit ako sa kanya ay pinapalayas ko siya at hinahagis ko palabas ng bahay ang lahat ng mga
damit niya sa loob ng kabinet namin." Kuwento ni Manang habang masayang inaalala ang kanyang namatay na asawa. Ramdam ko na mahal na mahal ni Manang ang asawa.
Napamaangna lang ako sa kanyang nahinuhang konklusyon kung bakit wala ang mga damit ni Senyorito dito sa aming cabinet. Ngumiti na lang ako ng alanganin at hindi kumibo.
"Lalo na noong unang taon pa lang ng aming pagsasama. Akala mo ay aso at pusa kami na panay nagbabangayan. Pero ako lang naman talaga ang nang-aaway sa asawa ko.ll Dagdag pa na kuwento ni Manang.
"Mahal na mahal po siguro ninyo ang isa't-isa.'l Nakomento ko.
"00 naman. Alam mo sa buhay mag-asawa. Hindi talaga maiiwasan ang mag-away kahit pa sa wala namang kwenta o kabuluhan ng dahilan. Kung minsan pa nga ay nalilimutan namin kung bakit nga ba kami nag-away. Ang importante kahit gaano pa kabigat ang dahilan ay matutong magpakumbaba at humingi ng tawad kung sino ang may kasalanan. Higit sa lahat, huwag na huwag kayong maghihiwalay agad. Huwag kayong agad susuko kahit anong problema. Hindi solusyon ang paghihiwalay. Sa ngayon kasi ang obserbasyon ko sa mga magkarelasyon ay agad
ang pagdedesisyon na maghiwalay. Hindi iniisip ang magiging buhay ng kanilang mga anak. " Mahabang litanya ni Manang.
"Tama po kayo, Manang. Karamihan nga po sa mga nabalitaan ko lalo na sa showbiz ang madaliang paghihiwalay na para bang wala lang sa kanila ang kanilang mga pinagsamahan." Sagot ko naman.
"Kaya ang tanging maipapayo ko sayo, Karen. Ipagpatuloy mo lang ang pagiging mabuting asawa kay Senyorito Simon. Nakikita ko naman na wala naman kayong problemang mag-asawa. Sa bagay ano nga ba ang maaari ninyong pag-awayan sa lagay ng buhay ninyo? Mukhang abala lang sa paghahanapbuhay ang asawa mo ngunit hindi kayo pinababayaan na mag-ina. Kaya anuman ang pagtatampo mo ay patawarin mo na siya.ll Payo ni Manang. Sa loob-loob ko ay nais kong matawa.
Kami ni Senyorito Simon?
Walang problem a?
"Sana nga po Manang. Sana nga PO." Ang tangi ko na lang naibulong sa kawalan.
Chapter 45
llang araw pa lang bago mag palit angtaon ay bumili na ako ng mga dapat bilhin. Mula sa damit ni Santino, sa mga ihahanda kong pagkain hanggang sa mga prutas.
"Ang cute naman ng damit ni Santino.ll Puna ni Manang Lorna ng makita ang binili kong damit para kay Santino na kanyang susuotin sa pagsalubong namin sa new year. Overall na kulay gray at may mga dots na kulay puti.
"Nagandahan nga po ako, Manang kaya agad ko na pong binili. Kasyang-kasya nga po kay Santino ng isukat ko.l' Nakangiti kong sambit kay Manang.
"Kumpleto na ba ang mga prutas na binili mo?" tanong ni Manang na saka kinuha ang fruit basket at maayos na sinasalansan ang mga iba l t-ibang klase ng prutas na binili ko. Mahirap na kasing makipag siksikan sa pamilihan kaya namili na ako ng mas maaga.
"Sige ako na ang bahala rito, Karen. Mabuti pang asikasuhin mo muna ang asawa mo." ani Manang na inagaw na sa aking kamay ang mga gulay kong hawak.
Narito sa bahay si Senyorito at abala pa rin sa trabaho.
"Sige PO, Manang. Hatiran ko muna ng kape at almusal at hindi na naman kakain 'yon hangga't hindi ko inaasikaso." sagot ko.
May sasabihin din ako kay Senyorito Simon at magandang pagkakataon na narito siya para masabi ko. Hindi naman masyadong importante ang sasabihin ko kung susumahin pero para sa akin, napakahalaga.
"Sige, ako na ang bahala rito at kay Santino," saad ni Manang.
Agad naman akong kumilos at ilang minuto lang ay humahakbang na ako kung nasaan ang aking asawa. Dala ko ang kape at dalawang piraso ng chicken sandwich.
"Senyorito, heto na ang kape mo." Sabay lapag ko ng tasa ng kape at tinapay sa ibabaw ng working table ni Senyorito Simon. Narito siya sa 100b ng kanyang library na kanya na rin nagsisilbing working place clito sa bahay. Tulad ng dati ay marami na naman siyang ginagawa. Tambak ang kung anu-anong mga papel na nakapatong sa kanyang lamesa. Masinsinan niyang binabasa ang mga nakasulat at pagkatapos ay kanyang pinirmahan. Sa sobra niyang abala ay hindi ko alam kung narinig niya akong kumatok bago pumasok dito sa silid.
Sa halip na lumabas na ako ng kanyang opisina ay bahagya lang akong lumayo at nagmamasid sa paligid.
Nabasa na kaya ni Senyorito Simon ang lahat ng libro na naririto? Ano kaya ang pakiramdam na ang pirma mo ang kailangan para aprubahan ang kung anu-anong proyekto o aktibidad? Ngunit kaakibat naman ay ang kailangan talagang maging mabusisi at maging matalino gaya ng ginagawa ni Senyorito Simon dahil nakasalalay sa kamay niya ang lahat ng pasanin sa kumpanya.
"Wala na akong kailangan kaya pwede ka ng lumabas.ll
Bahagya pa akong nagulat ng magsalita si Senyorito Simon. Napatingin agad ako sa kanya ngunit nakatuon pa rin ang kanyang paningin sa kanyang ginagawa. Siguro napansin niyang narito pa rin sa loob ang aking presensiya. Masyado akong napahanga sa kaisipang napaka galing talaga ng naging asawa ko.
"Pa,-pasensya ka na. May gusto lang sana akong sabihin.ll nauutal kong Wika ngunit nilakasan ko na ang loob ko.
Hindi nagsalita si Senyorito Simon at patuloy lang sa kanyang ginagawa. Kaya naglakas loob na
akong magsalita at sinabi ko na ang nais ng sabihin.
"Senyorito, sana naman narito ka sa new year para makasama ka naman namin ni Santino. Pero huwag kang mag-alala, hindi naman kita pipilitin na magsuot ng family shirt natin o kahit pa yakagin ka sa isang family photo. Basta sana narito ang presensya mo." tuloy-tuloy kong sambit. Mahirap na at baka kabahan ako at hindi ko na masabi sa kanya ang nais kong sabihin.
Tahimik at walang tugon.
"Gusto ko lang na salubungin natin ang bagongtaon na magkakasama tayongtatlo. Kaya sana huwag mo kang urnalis sa araw na 'yon." d Dagdag ko pang pakiusap.
Binagsak ni Senyorito Simon ang ballpen niyang hawak sa lamesa at saka turningin sa akin ng matalim. Napalunok tuloy ako ng hindi oras sa kanyang n aging reaksyon.
"Hindi mo ba nakikita na marami akong ginagawa? Kailangan kong tapusin ang lahat ng mga ito. Ayoko ng istorbo kaya lumabas ka na. Ang ingay-ingay mo. Mas importante ang ginagawa ko kaysa sa mga sinabi mong walang kabuluhan." Sa halip ay galit na sagot niya.
"Gusto ko lang kasi na kasama ka namin ni Santino sa new year. Wala naman sigurong masama sa gusto kong mangyari. Noong pasko kasi ay hindi ka man lang umuwi. Kaya sana huwag kang umalis," wika ko at hindi nagpa sindak kahit nagagalit na naman siya.
"Bakit ba kailangan pa akong kasama? Hind ba kayo makakapag celebrate ng wala ako? Bakit ba pinipilit mo ako sa ayokong gawin? Hindi pa ba malinaw sayo na ayoko sayo at sa anak mo? Ano ba angdapat kung gawin para tigilan mo ako?" Asik niya ngunit burnalik na angtingin sa kung anong mga binabasa.
"Syempre pamilya tayo. Kaya gusto ko lang na kahit anong okasyon ay dapat magkasama tayo. Wala naman masama sa sinasabi ko. " tugon 1<0.
"Hindi tayo pamilya at hindi mangyayari ang magiging pamilya tayo. Itatak mo 'yan sa utak mo! Kaya umalis ka na! ll pagtaboy niya sa akin.
" perO-"
"Leave!" sigaw niya na naman ng tangka akong magsalita muli. Ipipilit ko talaga ang gusto
Nag buntong-hininga ako.
May masama ba sa gusto kong mangyari?
Mahirap bang gawin ang gusto ko?
Gusto ko lang naman na abutan kami ng pagpapalit ngtaon na parehong na sa 100b ng bahay.
Mahirap ba para sa kanya na makasama kaming mag-ina niya sa isang okasyon na ipinagdiriwang ng lahat?
"Sana pagbigyan mo naman kami." Muli akong nagsalita.
Ngunit hindi na naman nagsalita si Senyorito Simon. Salubong ang kilay niya habang nakatutok sa kanyang gin agawa.
Tumalikod na ako para tunguhin ang pinto ng silid. Ngunit muli akong lumingon sa aking likuran at naghihintay kong magsasalita ulit siya. Ngunit kahit ugatin pa ako sa kinatatayuan ko ay hindi ko siya mapapa payag sa gusto ko.
"Hindi tayo pamilya at hindi mangyayari magiging pamilya tayo!" Waring umalingawngaw ng paulit-ulit sa utak ko ang kanyang sinabi. Malungkot akong lumabas ng kanyang silid. Mabigat Na humakbang palayo dahil sa kabiguang lagi ko na lang nararanasan..
Chapter 46
Kung pwede nga lang ay lagyan ko ng kandado ang lahat ng pintuan at gate ng aming bahay at itapon sa malayo ang susi upang hindi na mahanap. Kung pwede nga lang din ay itali ko sa kanyang kama o kaya ay painumin ko ng may halong pampatulog ang inumin ni Senyorito Simon, wag lang siyang makalabas ng bahay ngayong araw. Ngayon ay narito siya sa bahay at maghapong hindi lumalabas ng kanyang silid. Sana nga lang ay huwag siyang umalis. Ngunit hindi maalis na isipin kung aalis din siya at iiwanan na naman kaming mag-ina.
"Senyorito, saan ka pupunta?" pababa pa lang ng hagdan ay sinalubong ko na si Senyorito Simon na ngayon ay bumaba ng hagdan at mukhang bihis na bihis at may pupuntahan. Nakasuot siya ng damit na pinaghalong kulay puti at itim na polo shirt at naka bukas pa ang tatlong butones sa bandang dibdib. Basa pa ang kanyang alon-alon na buhok indikasyon na siya ay bagong ligo.
"Wala kang pakialam kahit saan pa ako magpunta.'l Walang gana niyang sagot at saka
ako nilampasan.
"Hindi ba pwedeng bukas ka na lang umalis? Ganun ba ka importante Iyan? llang oras na lang kasi at bagong taon na. Dapat narito tayong lahat sa 100b ng bahay." Patuloy kong habol sa kanyang paglalakad. Halos madapa pa ako sa pagmamadaling makasabay lang sa mabilis niyang paghakbang.
"Importante man o hindi. Aalis ako ng bahay. Ano naman ngayon kung abutan ako ng bagong taon sa labas ng bahay? Huwag mo nga akong isama sa kung anong mga paniniwala mo. Abutan man ako ng bagong taon dito sa bahay ay hindi pa rin naman mababago ang kung ano ang pagtingin ko sayo. Basura ka pa rin at desperadang mukhang pera." pang iinsulto niya sa akin at saka pinindot ang hawak niyang susi upang bumukas ang pinto ng kanyang kulay itim na sasakyan.
Ngunit hindi ako nagpatinag. Sanay na naman ako sa mga pang iinsulto niya. At isa pa, alam ko naman sa sarili kung walang katotohanan ang kanyang mga paratang.
Tama si Manang Lorna. Sa buhay mag-asawa ay hindi maiiwasan ang away. Kailangan lang ay kahit anong mga pagsubok ay huwag sumuko at huwag maghihiwalay. Kaya mas [along nag-alab
ang kagustuhan kong ipaglaban ang pagiging mag-asawa namin at ang anak naming si Santino. Kailangan ko lang talagang magtiis at magtiyaga. Sabi nga ng karamihan, kapag may tiyaga ay may nilaga. Kaya lalo akong pagpupursige.
"Okay sige, pwede kang umalis. Pero siguraduhin mo naman na makakabalik ka bago mag alas dose ng hatinggabi. Nagluto ako ng mga paborito mong pagkain." Hinawakan ko pa ang pinto ng kanyang sasakyan ng tangka niya na itong isasara matapos na siyang makapasok sa 100b nito at mahawakan ang manibela.
"At sino ka para manduhan ako? Huwag ka ngang umasta na parang nanay ko dahil matagal na siyang nagpapahinga. Huwag kang umasta na parang isang huwarang asawa dahil hindi bagay." Seryoso niyang sambit at pilit ng isinasara ang pintuan ng kanyang sasakyan kung saan nakaharang pa ang mga kamay ko upang hindi nuya maisara.
"Gusto ko lang na narito ka sa bahay dahil malas daw kapag inabutan ka sa labas ng bahay," wika ko ulit.
Pagak na natawa si Senyorito Simon.
"Simula ng dumating ka nagkamalas-malas na ako. Kaya sabihin mo nga ngayon, kapag ba
nanatili ako sa loob ng bahay ay aalis ka na sa bahay ko? Aalis ba kayo ng anak mo sa buhay ko? Hindi naman hindi ba? Dahil ganun ka kapal ang mukha mo na kahit pinagtabuyan ka na ay pilit ka pa rin sumisiksik."
Hindi na ako naka kibo. Kusa na lang kumawala ang mga kamay ko na mahigpit na nakapit sa pintuan ng kanyang sasakyan.
Sa biglaan niya pag papaandar at pag harurot sa kanyang sasakyan ay bahagya pa akong nahagip at natumba sa kung saan ako nakatayo. Hindi na ako nakakilos at nanatiling nakaupo na lang sa magaspang na semento at malungkot na lang na pinagmasdan ang papalayong sasakyan ng aking asawa.
"Santino, tayo na lang dalawa ang kumain mamaya. Marami tayong handa sa lamesa may fruit salad pa tayo at hamon. Alam mo anak, karm noon ng Lola mo sa probinsya. Sopas lang ang handan namin pero masaya na kami. Hindi ko nga malalaman ang lasa ng ibang pagkain dati kung hindi sa ibang bahay kung saan ako sinasama ni nanay na magmano kapag pasko. Ganun kami kahirap ng Lola mo, anak.'l Mga kwento ko kay Santino na nakaupo sa aking kandungan habang masaya kong naalala ang nakaraang pasko na kasama ko si Nanay. Narito kami ngayon sa mahabang lamesa kung saan naka hain ang rnga niluto kong handa para sa bagong taon.
"Alam mo anak, masaya kami ni Nanay kahit wala naman kaming magarbong handa tuwing okasyon. Pero alam mo anak, masaya talaga kami ni Nanay kahit dalawa lang kami. Parang tayong dalawa ngayon ang kaibahan nga lang, anak. Marami tayong handa at nakatira tayo sa malaking bahay." patuloy kong mga kwento sa anak kong pinipilit abutin ang mga pagkain na nasa kanyang harapan.
Nakangiti ako habang nakamasid sa masaganang hapag kainan. Ito ba ang sinasabi nilang pagkakaiba ng mayaman sa mahirap?
Mahirap kami ni Nanay ngunit masaya kami. Samantalang ngayon na may ganito na kaming malaking bahay at regrigerator na punong-puno ng mga laman ay hindi ko naman magawa na magdiwang.
Limang minuto na lang bagong taon na.
Wala pa rin si Senyorito Simon.
"Hayaan mo anak, tayo na lang ang sabay magcount down mamaya kapag mag-alas dose na nag hatinggabi. Hayaan na muna natin ang Papa mo sa kung saan siya masaya. Malay natin trabaho ang dahilan niya kung kaya siya umalis
ng ala singko ng hapon at hanggang ngayon ay wala pa rin." pagsisinungaling ko mismo sa aking sarili.
Mamaya lang ay natatanaw na sa malaking bintana ng bahay ang mga nagliliwanag na mga pailaw sa kalangitan. May kulay pula, dilaw, asul at berde ang nagpaligsahan ng pagsabog ng liwanagsa madilim na langit.
Bagong taon na.
"Happy New Year, Santino!" Sabay halik ko sa tuktok ng kanyang ulo.
Ano kayang bagong kapalaran ang naghihintay sa atin anak? tanong ko sa kawalan at patuloy na nakatingin sa nagliliwanag na langit.
Chapter 47
"Simon!"
Malakas kong pagtawag sa pangalan ni Senyorito Simon na kalalabas lamang ng elevator. Kagalang-galang siyang tingnan sa suot nyang three piece suit. Bakas ang pagod sa mukha pero napaka-gwapo pa rin niya. Kasabay niyang lumabas sa elevator ang dalawang may edad na lalaki na parehong may mga makapal na salamin sa mata. Mukha rin silang mga kagalang-galang sa kanilang kasuotan ganun din sa kanilang paglalakad. Naka-taas noo sila at ang mga tindig ay tila mga nakakataas na opisyal. Hindi nga ako nagkamali ng sapantaha dahil ang bawat empleyado na kanilang madaanan ay magagalang na bumabati habang naglalakad sila patungo sa salamin na pintuan na kusang bumubukas.
Kumaway-kaway ako upang agad akong makita ni Senyorito.
Matapos namin dalawin ni Santino sa ospital si Nanay para kamustahin ay nagpasya akong dito tumuloy sa building kung nasaan ang kompanya ng aking asawa. Pasado ala-singko na rin kasi at ala-sais naman ang oras ng pag-uwi ni Senyorito Simon. Malapit lang naman ang ospital kung nasaan ang kanyang pinamamahalaan niyang kumpanya kaya naman clito na kami tumuloy ni Santino.
Dumilim ang mukha ni Senyorito Simon ng magtagpo ang aming mga mata. Ngunit mas nilawakan ko ang aking pag-ngiti at binalewala ang kaseryosohan ng kanyang mukha habang nakatingin sa direksyon 1<0.
Hindi naman kasi ako pinapasok ng mga security guards na nagbabantay sa bukana ng kompanya kahit pa nagpakilala akong asawa ng isang Simon Andres Sto.Domingo.
Nagkatinginan lamang ang mga guwardiya ng marinig ang pagpapakilala 1<0.
Akala nila ay nababaliw na ako para magpakilala bilang asawa ng isang Simon Sto. Domingo.
Hindi ko naman sila masisisi.
Sino nga naman ang maniniwala.?
Ang isang simpleng babaeng gaya ko na wala man lang kolorete sa mukha at malamang na puro alikabok pa. Babaeng wala man ayos ang mahabang buhok dahil sa paglalakad papunta
rito mula sa ospital. Isang babaeng nakablouse na kulay pink na napaka simple at kupas na maong na pantalon na tatlongtaon ko ng gamit mula ng aking nabili.
Kaya paano akong magiging asawa ng nagmamay-ari ng isang malaking kompanya?!
Ng isang bilyonaryo?!
Mas lalo kong pinalawak ang aking ngiti ng mas malapit na siya sa amin. Kahit pa ang totoo ay ngalay na ngalay na ang kanan kong kamay dahil sa pagbuhat sa anak ko habang sa kaliwa naman ay sukbit ko ang kanyang mga gamit tulad ng bote ng gatas, pamalit na damit at laruan.
"Papa! Papa! "
Nagulat din ako sa naging reaksyon ni
Santino ng makita ang ama. Dalawang beses niya itong tinawag na "Papa" habang pumapalakpak at masayang bungisngis.
Nagkatinginan naman ang mga taong nakarinig. Lalo na ang dalawang may edad na lalaking kasama niya maging ang mga security guards at ibang empleyado na nasa malapit lang sa amin.
"Papa? May anak ka na Mr.CEO? " manghang tanong ng isa sa dalawang may edad na lalaki na kanyang kasabay. Payat ang pangangatawan
ngunit mukhang matalino. Inayos niya pa ang kanyang salamin at tiningnan kaming mabuti ni Santino.
Walang reaksyon kay Senyorito.
"So? The spreading humors was true? Na kinasal ka na at meron ng anak." sabi naman ng isa pang may edad na lalaki na nakangiti pa akong pinagmasdan bago nilahad ang kamay at kinamayan ako.
"I'm so glad to meet you Mrs.Simon
Sto.Domingo." nakangiti niyang saad sa akin at nakipag high-five kay Santino na tuwang-tuwa pa rin.
"Sorry PO, Madam." sabay-sabay na sabl' ng mga security guards na nagyuko pa ng mga ulo at hiyang-hiya akong tiningn an.
Ngumiti ako at nagwika.
"Wala 'yun, tama ang inyong ginawa. Hindi ninyo ako kilala kaya hindi ninyo ko pinapasok. Salamat at maasahan kayo ng asawa ko dito sa kompanya." nakangiti at magaan kong litanya. Para naman silang nabunutan ngtinik ng marinig ang aking sinabi.
"Good choice iho, akala ko sa bussiness ka lamang magaling ngunit pati na rin pala sa pagpili ng asawa." tinapik-tapik pa ng nagpakilalang Mr.Diaz ang balikat ni Senyorito Simon.
Buong akala ko ay itatanggini Senyorito Simon angsapantaha sa akin at kay Santino ngunit peke siyang ngumiti at magalang na nagpaalam sa mga kausap.
"Salamat po talaga Madam at sorry po ulit Mr.CEO" muling paghingi ng tumatayong leader ng guards ng akma na kaming aalis. Malaki ang katawan at maitim ang balat. Akalain mo nga na isa siya sa mga masasamang goons sa mga pelikula sa television.
Ngumiti na lamang ako ulit sa kanila bilang pagtugon bago ako turnalikod at sumunod sa nagmamadaling nilang Mr.CEO.
Tahimik na kaming nakasakay sa mamahaling itim na kotse ni Senyorito at binabaybay angdaan pauwi ng mansyon.
Alam kong nagulat siya dahil sa ginawa kung pagpunta sa kanyang kompanya pero desidido ako sa gusto ko.
Gusto kong kilalanin niya ang anak namin kahit anong mangyari.
Gusto ko rin na kilalanin ng mga tao sa paligid si Santino bilang panganay at nag-iisang anak ni Senyorito Simon.
Marahas ang paglabas niya sa sasakyan ng maayos niya na itong maigarahe sa pwesto sa garahe.
Akma na rin sana akong baba ng maunahan niya akong buksan ang pintuan ng sasakyan at marahas din na hinawakan ang kaliwa kong braso.
Nag-iigtingan ang kanyang ugat sa [eeg at kung nakamamatay angtingin ay malamang kanina pa ko nalagutan ng hininga.
"Ano ba Senyorito!? Nasasaktan ako.ll reklamo ko pero malumanay pa rin ang pagkakasabi.
"Masasaktan ka ta[aga sa oras ng u[itin mo ang pagpunta mo sa kumpanya!" Bulyaw niya sa akim
"Galing kami sa nanay ko sa ospital at malapit ka lang kaya pinuntahan ka na namin ni Santino at hindi kaba natutuwa? Tuwang-tuwa ang anak mo ng makita ka kanina.ll saad ko na hindi inaa[intana ang galit na galit kong kausap bagkus ay kalma lamang ako.
"Wag na wag na kayong mag pupunta sa kumpanya! Naiintindihan mo bulyaw niya na naman. Akala mo nakagawa kami ng malaking pagkakamali.
Binalingan ko si Santino na mahigpit na humawak sa leeg ko. Ramdam kong natatakot ang aking anak sa paraan ng pagsasalita ng kanyang papa.
"Santino anak wag kang matakot. Lambing lamang ni papa na sigawan si Mama."
Haplos-haplos ko ang ikod ni Santino upang kumalma at huwag umiyak.
Waring natigilan naman si Senyorito dahil sinulyapan ang anak na ngayon ay nakasiksik na sa aking leeg.
"Senyorito, sa pagkakaalam ko. Isa ako sa nagmamay-ari ng sinasabi mong kumpanya,ll sabi ko sa natitigilan kong kaharap.
"At anumang oras kong gustuhin magpunta doon ay walang problem a." Dugtong ko sa kalmadong boses at sinamahan pa ng simpleng ngitl.
Lalong dumilim ang mukha ni Senyorito. Lapat na lapat ang kanyang mga labi. Bumaba na ako ng sasakyan habang hinehele-hele pa sa pamamagitan ng lullaby ang natatakot kong anak.
Kung dati si Senyorito ang madalas mang iwan sa tuwing kami ly nagkasagutan. Ngayon, siya naman ang iiwanan ko sa eksena.
Sumilay ang ngiti sa aking labi dahil nagawa ko siyang patahimikin. Patatawarin ko siya sa hindi niya pag-uwi noong pasko at bagong taon.
Ngunit hindi naman ako basta na lang susuko. Lalaban ako hanggat kaya ko.
Chapter 48
"Paano PO, Manang Lorna kayo na muna po ang bahala kay Santino. Hatiran ko lang po ng tanghalian ang kanyang Papa." Nakangiti kong pagpapa-alam kay Manang Lorna na inaayos pa ang mga dala-dalahan ko. Naisip ko kasing pagdalhan ng tanghalian si Senyorito Simon dahil hindi naman kumain ng maayos kagabi dahil sa tambak na naman na trabaho na inuwi sa bahay. Kaya naman pinagluto ko siya ng pocherong baka na isa sa mga paborito niyang ulam. Pinaka tantiya ko pa ang timpla ko sa mga sangkap upang siguraduhin na masarap. Pinatikim ko pa si Manang Lorna at ayon naman sa kanya ay tamang-tama ang pagkakaluto ko.
"Mag-ingat ka sa byahe, Karen Sagot naman sa akin ni Manang at iniabot na ang aking mga dadalhin. Kailangan ko na rin magmadali upang makarating agad sa kanyang opisina. Baka abutan kasi ako ng traffic at sa halip na tanghalian ay maging merienda o kaya naman ay hapunan angdala kong pagkain.
Naiiwanan ko na rin naman si Santino kay
Manang Lorna dahil kilala siya ng anak ko at kampante rin naman ako dahil magiliw sa bata si Manang Lorna. Ayoko na rin namang isarna si Santino dahil mainit sa labas ng bahay at isa pa ay sa saglit lang naman ako sa kumpanya.
Madalas na rin naman kamingdumalaw ni Santino sa opisina ni Senyorito kaya naman sanay na sanay na ang mga tao sa kumpanya sa presensya naming mag-in a.
Syempre hindi naman natutuwa si Senyorito
Simon pero wala siyang magawa dahil pinamumukha ko kung sino ako at may karapatan din ako sa kompanya.
Wala namangtraffic sa daan kaya naman wala pang alas onse ng urnaga ay nakarating na ako sa kumpanya.
"Good morning, Ma'am Karen." Bungad na pagbati sa akin ni Amy ang personal na sekretarya ng aking asawa. Halos magkasing tangkad lamang kami. Maputi ang kulay ng kanyang balat at may nunal siya sa ibabaw ng kanang bahagi ng kanyang mata. Magalang rin si Amy at mabait sa akin maging kay Santino. Hindi ko maramdaman na pinaplastik niya lang ako kagaya ng nararamdaman ko sa ibang empleyado na binabati ako kapag nakasalubong ako sa hallway. Ang iba ay nagtataas ng kilay samantalang ang iba ay nagbubulungan.
"Goodmorning, Amy." sagot ko sa kanya habang nakatingin sa pintuan ng opisina III Senyorito Simon.
"Tamang-tama Ma'am, lalabas na po sana ako para mag pahatid ng pananghalian ni Sir. Nariyan po siya sa loob, Ma'am Karen. Mauna na po ako sa ibaba dahil may gagawin pa ako," saad ni Amy at saka isinabit na ang kanyang shoulder bag.
"Sige, kumain ka na rin ng tanghalian at ako na ang bahala sa Sir mo." Nakangiti ko namang tugon sa kanya.
"Alis na po ako, Ma'am." Paalam niya sa akin at ng makaalis na si Amy ay siya namang pagkatok at pagpihit ko ng doorknob ng opisina ni Senyorito Simon.
Walang tao sa lamesa niya kung saan naroroon ang pangalan niyang nakaukit sa babasagin at parihaba na bagay.
Simon Andres Sto.Domingo at sa ibaba ng pangalan nakaukit ang rnga letrang CEO.
Nagpalinga-linga ako sa opisina ngunit walang sumasagot sa tawag ko. Simple lam ang ang interior design ng kanyang opisina. Walang masyadong palamuti at pinaghalong kulay itim at puti lamang ang makikitang pintura. Kung sa ibang pamilyadong lalaki lamang ay malamang
na nasa ibabaw ng kanyang lamesa ang larawan namin ng anak niyang si Santino.
Napa buntong-hininga ako.
Ano pa ba ang aasahan ko? Pinasasama ko lamang ang loob ko sa aking mga iniisip.
Paulit-ulit na nga na sinisigaw sa aking mukha na hindi niya ako matatanggap bilang asawa at maging anak si Santino.
Pero hindi ako papayag. Determinado talaga ako.
"Senyorito Simon?" muli kong tawag sa kanyang pangalan.
Bumukas ang pintuan ng kanyang nagsisilbing silid-tulugan dito sa a kanyang opisina. Dito lang siya marahil natutulog kapag hindi siya urnuuwi sa bahay. Iniluwa si Senyorito Simon na may hawak-hawak na naman na baso na malamang ay alak ang laman base na rin sa namumulang mukha ng lalaking hinahanap ko.
"At ano na naman ang kailangan mo at narito ka na maangas niyang tanong sa akin.
Pilit naman akong ngumiti at ipinakita ang bitbit ko. Napansin ko ang isang magazine sa ibabaw ng lamesa niya. Kahit hindi ko lapitan ng mabuti ay alam na kung sino ang naroroon.
Si Senyorita Daphne.
Malamangsiya na naman angdahilan kung bakit napaka agang nagpapaka lunod sa alak ng "asawa l' ko.
Binalewala ko na lamang ang sumisibol na panibugho sa aking dibdib at pilit akong kumilos ng normal.
"Dinalhan kita ng pananghalian dahil napansin kong hindi mo naubos ang hapunan mo kagabi. Nag kape ka lang din kaninang urnaga. Hindi ko na isinama ang anak mo dahil mainit sa labas. Ipagahahain na kita para makakain ka na.
Ang aga-aga mo yatang urniinom ng alak?" litanya ko sa mahinahong pananalita.
Tumaas ang gilid ng kanyang labi na para akongtinutuya.
"Stop nagging! Hindi bagay sayo because you're worthless!" bulyaw niya sakin saka mabilis na ininom ang natitirang likido sa kanyang hawak na babasaging baso.
Hindi na ko nabigla sa inasal niya. Lagi naman na ganun angtono niya sa tuwing kakausapin ako. Kaya naman inayos ko na lamang ang mga tupperware na pinaglalagyan ng ulam at ng kanin.
Naglakad naman si Senyorito Simon sa
pintuan at nagtaka naman ako ng marinig ang pag "click" indikasyon na ni lock nya ang pinto.
Bigla tuloy aking napatingin sa gawi niya at para akong kinabahan ng haklasin niya ang kanyang kulay asul na kurbata at isa-isang tin atanggal ang butones ng kanyang longsleeve polo habang nakatingin sa akin.
"Not bad." at sinuri niya ko mula ulo hanggang paa habang nakataas ang kanyang isang kilay at may naglalarong ngisi sa kanyang labi.
Nakasuot ako ng simpleng kulay yellow na dress na umabot lamang sa taas ng aking tuhod habang ang buhok ko naman na mahaba ay nakatali pataas kaya naman lantad ang aking leeg at batok. Hindi ko nga rin lubos maisip na angdati kong maitim na balat ay pumuti at kuminis. Hindi naman ako angtipo ng babaeng ng kung anu-anongsabon at lotion ang ginagamit katawan at mukha. Naisip kong nasa lungsod nga pala ako at marahil tama nga ang sinasabi nilang nakakaputi ang tubig na ginagamit dito dahil may halo daw na gamot. Pwede rin naman na dahil sa hindi naman ako nasisikatan ng araw sa maghapong nasa 100b ng bahay.
Parang ayoko ng isipin kung ano ang
binabalak ni Senyorito Simon.
Napalunok ako at parang gusto ko ng kumaripas ng takbo.
"Bakit parang namumutla ka? Why? Hindi ba ito naman ang gusto Imo?"
Chapter 49
"Saka niya ako mabilis na dinaluhan at lumapat sa aking leeg ang kanyang labi.
Nangilabot ako. Tila tumaas ang lahat ng balahibo ko sa katawan.
Nakuryente ako at waring nanuot sa bawat himaymay ng kalamnan ko ang mainit na pagdampi ng kanyang hininga sa aking balat.
"Senyorito!" tawag ko sa kanya habang tinutulak ko siya gamit ang aking buong pwersa.
"What?! Stop acting like an innocent woman!" mabalasik niyang asik sa mukha ko at saka ako mahigpit na hinawakan sa aking kanang braso at kinaladkad patungo sa gawi kung nasaan ang silid-tulugan.
Hindi ko alam kung ano ang dapat gawin. Natataranta na ako at sinalakay ng sobrang kaba sa dibdib.
Sisigaw ba ko at hihingi ngtulong?
Pero? Hindi ba't asawa niya ako? At isa sa obligasyon ko ang ipagamit ang katawan ko sa kanya dahil mag-asawa kami?
Nalilito talaga ko.
Marahas niya na akong ibinalibag sa malapad na kama na nasa gitna ng silid ng tagumpay niya akong makaladkad sa 100b nito. Madilim sa silid dahil natatakpan ng makapal kurtina ang mga bintana na [along nagpadagdag sa kaba ko.
Gaya ng ginawa niya sa pintuan sa labas ay mabilis niya na rin na ilock ang doorknob ng silid.
At heto na nga siya sa harapan ko. Hindi ko ba napansin kung paano siya nakapag hubad ng kasuotan at tanging boxer shorts na lamang ang turnatakip sa kanyang hubad at perpektong katawan. 'Yung tipong walang nakatagong malaking tiyan gaya ng mga manginginom sa kanto. Lalong nag pahindik ng balahibo ko ng mapadako ang aking makasalanang mata sa umbok sa kanyang harapan na waring nais nang kumawala sa 100b ng nag-iisa niya na lang na saplot.
"Love the view b* * *h?" patuya niyang tanongsaka sumampa sa kama. Ako naman ay napa-urong at akma sanang aalis ng hilahin niya ang kaliwa kong paa na nagingdahilan kung bakit ako nahiga habang nakatihaya.
"Senyorito, ano bang ginagawa mo?" hindi ko alam kung nahalata niya na ang panginginig ng boses ko habang nagtatanong.
Nakangisi siya habang pinagmamasdan ang aking katawan at mukha. Gustuhin ko man na bumangon ay dinaganan niya ang aking mga hita habang ang kaliwa niyang kamay ay nakapigil din sa aking kaliwang kamay.
Naglakbay sa likuran ko ang kanyang kanang kamay at nanlalaki ang mga mata ko ng maramdamang ibinaba niya ang Zipper ng aking damit. Pinigilan ko ang kanyang kamay gar-nit ang kanang kamay ko ngunit ano ba ang laban ng lakas ko sa lakas ng isang lalaki.
"I l m gonna f*ck you hard." Mariin niyang bulong sa akingtenga na naghatid ng bolta-boltahe ng kuryente. Turn aas ang lahat ng balahibo ko sa katawan ngdumampi sa aking balat ang kanyang mainit na hininga.
"Don 't try to fight dahil uuwi kang wasak ang damit." Pabulong niyang pagbabanta sa akin.
Nanghihina na ako. Sumuko na lang ako dahil wala naman akong laban at pagpipilian pa.
Ano pa nga ba ang magagawa ko?
At saka, baka heto na ang hinihintay kong pagkakataon. Baka matanggap niya na akong asawa at anak si Santino.
Hindi ko alam kung paanong nangyari ngunit dahil siguro sa kakaisip ay hindi ko na namalayan kung paano niyang hinubad ang lahat ng saplot ko sa aking katawan. Parehas na kaming walang kahit anong damit sa ibabaw ng kanyang kama.
Ang una naming pagniniig ay hindi ko maalala. Kaya hindi ko pa rin alam kung anong dapat gawin.
"Good girl." Bulong niya muli sa akin ng maramdaman niya na sigurong hindi ko na siya tinutulak.
Ipinikit ko na lamang ng mariin ang aking mga mata at hinayaan na lang siya sa nais niyang gawin.
Marahas niya akong hinalikan at kinagat sa aking leeg, sa aking labi na pilit kung tinitikom ngunit kanyang madiing kinagat para buksan ko. Nalasahan ko narin ang mapait na lasa ng matapang na alak na kanyang iniinom ng galugarin ng pangahas niyang dila ang 100b ng aking bibig. Tumulo ang luha ko dahil sa sakit na aking nararamdaman. Wala rin siyang ingat habang pinipilit niyang pinapasok sa pagkakababae ko ang kanyang "alaga". Kanina ng tuluyan niyang hubarin ang kanyang boxer shorts ay nakita ko kung gaano kahaba iyon at kataba. Kaya naman siguro nasasaktan ako dahil hindi ko lubos maisip na kakasya iyon sa maliit na butas
ng aking p e. Nanganak man ako pero hindi naman sa maselang parte ng katawan ko lumabas si Santino dahil na ceasarian ako.
Tila bingi si Senyorito at hindi naririnig ang aking pagmamakaawa.
Urniyak na lamang ako sa sakit na nararamdaman sa wala niyang ingat na paggalaw sa aking ibabaw. Pakiwari ko nga ay halos mawasak ang kama kung paano siya kumilos. Parang lumilindol sa paligid.
g so tight." Paos niyang sabi habang ang kaninang mabaglmal na pagkilos niya sa aking ibabaw ay bumilis ng bumilis ang pagbaon ng kanyang alaga na tila may hinahabol.
Nagpaubaya na lamang ako.
Ano pa bang silbi ng lakas ko sa pwersa ng lakas niyang ginagamit?
"I l m c g! f* *k!" Saka niya ako mariin na sinibasib ng kanyang mga halik. Tila mauubusan siya sa paraan na kanyang ginagawa.
At naramdaman ko na lang na tila may mainit na likido na sumabog sa kaloob-looban
Dinig ko ang mabilis na paghinga ni
Senyorito Simon at ang nag-uunahan na tibok ng kanyang puso habang nakapatong pa rin ang kanyang hubad na katawan sa katawan ko at nakasubsob ang mukha sa leeg 1<0.
Maya-maya pa ay tumayo siya at walang-hiyang lumakad patungo sa c.r ng kwarto ng hubo't-hubad.
"Lumayas ka na! Ayoko na dadatnan ka pa clito sa loon paglabas ko ng banyo! ll Madiin niyang pagtaboy sa akin at pabalibag na isinara angpintuan ng cr.
Nanginginig akong isinuot ang aking mga panloob maging ang gusot-gusot ko ng darnit.
Inampat ko ang Il-Iha sa aking mukha.
Sinuklayan ang buhok ko gamit ang sariling mga daliri.
Napa-igik ako sa sakit ng ihakbang ko ang aking mga paa.
Ramdam ko ang sakit ng katawan lalo sa akingp e bunga ng marahas na pag-angkin ni Senyorito Simon.
Napapa ngiwi ako sa bawat dahan-dahan kong pag-usad.
Ngunit wala na sigurong mas sasakit pa sa pagtrato niya sa akin matapos kong magpa-ubaya.
Pinalayas ako ng ganun-ganun na lamang at pinagtabuyan na parang isang basura.
Chapter 50
Kahit ilang linggo na ang nakakaraan ay hindi ko pa rin lubos maisip ang kapangahasan na ginawa sa akin ni Senyorito Simon.
Pakiramdam ko na agrabyado ako bilang babae.
Ngunit surniksik sa isipan ko na, oonga pala, mag-asawa kaming dalawa. Kaya kahit gusto kong pumalag sa kanyang ginawa ay hindi ko nagawa.
Araw-araw naman na umuwi si Senyorito sa mansyon ngunit kagaya pa rin ngdati ay wala siyang pakialam sa amin ni Santino. Para kaming hindi magkakilala at hindi magka anu-ano. Nagbibigay siya ng panggastos sa bahay pero inilalapag niya lamangsa labas ng pintuan ng kwarto namin at naglalagay lamang ng maikling note kung para saan ang mga pera na kanyang iniiwan.
Gusto ko kasi siyang makausap tungkol sa nalalapit na unang kaarawan ng anak namin. Gusto ko na rin sanang isabay ang pagpapabinyag kay Santino para maging ganap na siyang
Kristiyano. Sa totoo lang ay parang na trauma ako na lumapit sa kanya dahil sa ginawa niya sa akin
kailan lang. Para bang sa tuwing nakikita ko siya ay may gagawin siyang hindi maganda. Ngunit ngayon ay lakasan ko na ang loob ko at hindi na padadaigsa takot na lumu lukob sa aking pagkatao.
Mabuti na lamang at araw-araw na siyang narito umuwi at laking pasasalamat ko na hindi siya madalas umaalis. Maliban na lang kung papasok na siya sa trabaho. Naabutan ko siya sa kanyang study room na abala lamangsa kung anong mga binabasa sa personal niyang laptop at kung minsan ay may katawagan sa hawak gamit n iyang cellphone.
Lakas loob na akong lumapit para buksan ang usapan tungkol kay un ang kaarawan ni Santino.
Turnikhim muna ako upang agawin ang kanyang atensyon.
"Senyorito.ll Tawag ko sa kanya na seryosong nakatutok sa laptop at hindi narinig ang patikhim ko. Tulad ng nakasanayan niya lamang suotin kapag narito langsa bahay. Naka sandong puti at khaki short lamang siya. Gulo ang buhok ngunit bagay naman sa kanya at mas nakadagdag pa sa kanyang kagwapuhan.
Nagtaas siya ng tingin habang salubong ang kilay.
Sinalakay ako ng kaba ng mag tama ang aming paningin. Waring nais kong kumaripas ng takbo dahil nakikita ko sa aking balintataw ang eksena naming dalawa sa kanyang opisina.
"What?" seryoso niyang tanong.
"Ka-kasi malapit na ang first birthday ni
Santino. Gusto ko na rin kasi siyang pabinyagan.ll Sagot ko sa mahinahon na boses at pinilit ko talagang isatinig na.
Salubong pa rin ang kilay niya ng marinig angsinabi ko.
Sumandal siya sa sandalan ng upuang gawa sa kahoy at pinag siklop sa malapad na dibdib ang mga braso at saka mulingtumingin sa akin.
"So, you wanna throw a big party?" seryoso niyang tanong ngunit tumaas ang gilid ng labi.
Ginalaw ko ang ulo ko at sabay sagot.
"Hindi naman. Kahit walang handa basta mapabinyagan lang si Santino. Gusto ko na rin kasi na maging ganap na kristiyano ang anak natin." Kalmado ko pa rin na sagot.
"Anong problema? Pabinyagan mo 'yang anak mo! Bakit kailangan i-inform mo pa ako? Ako ba ang pari na magbabasbas ng holy water sa anak mo at kailangan mo pa akong kausapin.
llang ulit ko ba na dapat sabihin na kapag narito ako sa bahay ay huwag mo akong istorbohin dahil busy ako? " sarkastiko niyang sabi saka bumalik sa pagta type sa kanyang laptop.
Sanay man akong balewalain ay hindi ko pa rin maiwasan talagang masaktan sa ginawa niyang pambabalewala lalo na kay Santino.
"Kailangan kasi ang presensya mo sa simbahan bilang papa ni Santino. Baka kasi may puntahan ka sa araw ng binyag niya kaya inaabisuhan na kita ng mas maaga." Tugon ko na para bang nagmamakaawa pa sa kanya. Kung pwede nga lang na kaladakarin ko siya patungo sa simbahan upang masiguradong pupunta siya. Kailangan siguraduhin ko na makakarating siya sa binyag ng anak namin.
Hinintay ko siyang mag komento pero panay lamang ang pagtipa sa kanyang laptop. llang sandali pa ang nakalipas at hindi pa siya kumikibo.
"Senyorito." Untag ko na sa kanya ng hindi na ako makatiis.
"Wala akong panahon diyan sa sinasabi mong birthday o binyag pa anak mo!
Naiintindihan mo ba?! Mas kailangan ako ng kumpanya kaysa umattend ng birthday party o ng binyagan. At ilang ulit ko rin dapat ulitin na hindi ako ang ama ng anak mo at hindi ko kailanman
matatanggap! You better get out of my sight and leave me alone! " mariin niyang pagpapaalis sa akin at hindi na ako tinapunan ng paningin at mas lalong inabala ang sarili sa kung anong binabasa sa laptop niya.
"Anak mo si Santino. Anak natin siya. Kahit anong gawin mo na pagtanggi ay ipagpipilitan ko na anak mo siya.'J Hindi na ako nakatiis.
"Hindi ko siya anak! Kahit kailan ay hindi ako magkakaroon ng anak lalo na sa babaeng katulad mo!" bulyaw niya sa akin.
"Bakit hindi? Dahil ba sa mahirap lang ako? Dahil ba katulong lang ang nanay ko sa hacienda niyo?" naiiyak kong tanong. Hindi ako nasasaktan sa pang-iinsulto niya sa pagkatao ko. Mas nasasaktan ako sa tuwing sasabihin niyang hindi niya anak si Santino. Nadudurog ang puso ko bilang isang Ina.
"Dahil isa kang basura! Isa kang mapanlinlang na babae na gagawin ang lahat para sa pera. Alam kong hindi tayo magkakilala pero kilala ka ng mga tao sa hacienda. Sila ang nagsabi sa akin kung anong klaseng babae ka. Kung anong mga ginagawa mo bago ka pa nag bait-baitan sa harapan ng Lola 1<0." Nanlilisik ang mata na lahad ni Senyorito.
Burnagsak ang luha ko.
"Bakit mas naniniwala ka sa kanila? Anuman ang mga nalaman mo tungkol sa akin ay hindi ko alam kung ano ang intensyon nila sa pagsisinungaling. Kasama mo na ako ng ilang taon. Ganun ba ang pinakita ko sayo? Gahaman ba ako tulad ng mga paratang mo? Kung gahaman ako sana matagal ko ng kinuha ang yarnan na namana namin ni Santino." Humihingal kong litanya..
Sino ba ang mga taong nag kwento sa kanya ng mga pawang kasinungalingan lang? Kilala ba nila ako at ganun nila akong ilarawan? Ano ba ang intensyon nila? Ano ang makukuha nila?
Maraming tanongsa aking isipan na nais kong bigyan ng kasagutan. Tulad na lang nang kung paano kami magkasama ni Senyorito Simon sa isang silid ng araw na 'yun. Paano ba nangyari na may nangyari sa pagitan naming dalawa?
Bakit wala man lang akong maalala kahit konti.
"Hindi ko alam kung ano pa ang mga binabalak mo kung bakit ka pa narito. Baka nga unti-unti mo na akong nilalason para makuha rin angyaman na meron ako." Makasalanan niyang bintangsa akin. Pinag-iisipan niya pala ako ng mga ganung bagay.
"Ngayon naman pinagbibintangan mo akong isang mamamatay tao? ll naghuhumindig ang balahibo kong tanong.
"Hindi naman malayong mangyari ang iniisip ko. Lalo pa at sa mga kagaya mo na gagawin ang lahat para umangat sa buhay. Mabait ako at marunong makisama sa kahit sinong tao, mayaman man o mahirap. Ngunit ang katulad mo ay hindi nararapat sa kabaitan ko."muli niyang paratang sa akin.
" Wala na akong magagawa kung mas paniwalaan mo pa kungsino man ang naninira sa pagkatao ko. Dalangin ko lang na sana dumating ang panahon na mapatunayan ko sayo na wala akong ginagawang masama at wala akong ginawang kahit anong masama para lang sa pera. Sana rin kapagdumating ang panahon na 'yun ay hindi pa huli ang lahat. Sana mapatawad pa kita sa lahat ng ginagawa mong pananakit sa akin at kay Santino." Mga binitawan kong salita.
Sana nga dumating na ang araw na 'yun. Dumating na upang malinis ko ang pagkatao ko na dinumihan ng mali niyang paniniwala.
"Huwag ka ng urnasa dahil hindi darating ang panahon na sinasabi mo." Mariin niyang sabi.
Gusto ko sanang magsalita pa ngunit ikinuyom ko na lamang ang aking kamay.
Napa buntong-hininga na lamang ako at nagdesisyon na lumabas ng study room.
Ang totoo gusto kong sum abog sa galit.
Gustong-gusto kong magmura!
Pero kinimkim ko na lamang dahil mas naniniwala akong ang panahon lang ang makapagsasabi ng tamang oras upang malinis ko ang aking pangalan.